Muscari Szafirek Armeński Armeniacum 10 szt.

Polską nazwę nadano tej roślinie ze względu na szafirowoniebieską barwę kwiatów, chociaż nieliczne odmiany kwitną także biało. Szafirki dziko rosną w krajach śródziemnomorskich i w Azji Mniejsze. Spośród kilku gatunków najczęściej uprawianym jest szafirek armeński o wysokości około 20 cm i małych, kubkowatych kwiatach zebranych w zwarte grona. Kwitnienie przypada w kwietniu i na początku maja.

Uprawa

Wymagania szafirków w stosunku do siedliska nie są wysokie. W miejscach słonecznych i w glebie starannie uprawionej szafirki rosną bardzo dobrze. Termin sadzenia cebul przypada we wrześniu, do połowy października. Cebule umieszcza się na głębokości 8 cm i co najmniej taka też powinna być odległość między roślinami. Szafirki dobrze zimują w naszym klimacie i nie wymagają ochrony przed mrozem. Przykrywa się więc tylko zagon z małymi cebulkami, które sadzi się płytko.

Pielęgnowanie

Przez całą wiosnę pielęgnowanie polega na odchwaszczaniu gleby, podlewaniu w razie suszy oraz 2-3 krotnym zasilaniu nawozem wieloskładnikowym, posypowo lub w formie płynnej. Liście szafirków po kwitnieniu zasychają powoli i dopiero na przełomie czerwca i lipca wykopuje się cebule. Można jednak szafirki uprawiać na tym samym miejscu przez kilka lat, dopóki bardzo się nie zagęszczą i nie osłabnie kwitnienie.

Przechowywanie

Latem przechowuje się cebule w przewiewnym, suchym pomieszczeniu, w temperaturze 18-20 st. C. Podsuszone i oczyszczone cebule układa się cienką warstwą w ażurowym pojemniku. Cebule chore i uszkodzone podczas wykopywania najlepiej odrzucić przed umieszczeniem w przechowalni.

Zaastosowanie

Szafirki doskonale nadają się do tworzenia obwódek na rabatach z innymi roślinami cebulowymi, a także do sadzenia w grupach na trawniku. Chętnie stosuje się je do ogrodów skalnych , a także na kwiat cięty do małych bukiecików. Posadzone w misach mogą służyć do dekoracji tarasu.